Przygotowanie misji przesądzało nieraz o jej powodzeniu i skutkach. Sprawdziło się to zarówno w przypadku św. Wojciecha, jak i Bernarda Hiszpana. Poszli oni do pogan bez przygotowania i bez środków materialnych, dlatego praca ich za życia nie przyniosła oczekiwanych owoców.
Otton natomiast zgromadził środki zarówno żywnościowe, pieniężne, jak i liturgiczne. Zadbał również o współpracowników. W jego towarzystwie znalazło się 20 kapłanów. Misjonarz Pomorza wiedział również, jak nieodzowna w prowadzeniu misji jest znajomość języka; czynili to również eremici włoscy z Międzyrzecza przed rozpoczęciem misji opanowali język polski w pół roku. Otton nie musiał się uczyć, ponieważ znał język polski. Przezorny Otton zadbał również w Stolicy Apostolskiej o „licenciam evangelizandi”.
Podczas I wyprawy misyjnej Otton założył 11 kościołów w 9 miejscowościach: w Pyrzycach, Szczecinie (dwa), Gardźcu (obecnie Garz w pow. Wolgast – okręg Rostock lub według niektórych – Garz na wyspie Uznam), Wolinie (dwa), Lubiniu, Kłodzieniu, Kołobrzegu, Białogardzie, oraz książęcym Kamieniu Pomorskim i ochrzcił, tylko w pierwszej wyprawie misyjnej ponad 22 tys. pogan.
Z okazji 900-lecia misji chrystianizacyjnej zapraszamy do obejrzenia publikacji dotyczących św. Ottona pozyskanych z księgozbioru Biblioteki Wydziału Teologicznego US.
